Tandje Hoger

Nadat hij vrij ongelukkig te water was geraakt, was Fabo maar al te blij dat hij na dagen van meegesleurd te worden door de stroming gered werd door een mooie zeemeermin. Doordat hij zolang in het water had gelegen, was hij behoorlijk hongerig en bevond hij zich zelfs niet meer in het koninkrijk van Marton de Monkey. 
Fabo bevond zich nu in een dor en kaal land. Hier woonden alleen maar onruststokers en mensen die beweerden tot het koninkrijk van Marton de Stylist te behoren, ondanks dat iedereen wist dat dit niet zo was. Op zoek naar wat eten ging hij op pad. 
Plots zag hij in het open veld een huisje staan. Het huisje was gemaakt van stro, van het pas gemaaide gras. Fabo liep eropaf en de bewoner van het huisje sloot snel zijn deur. 
“Dat zal je niet redden”, riep abo, en hij blies zo hard als hij kon. Het huisje waaide weg en midden in het weiland zat De Njeppert bevend van angst op de grond. Hij sprong op en zette het op een lopen. “Je mag me niks doen!”, riep De jeppert. “k ben een trouwe volgeling van Marton de lorieuze, zowaar mijn naam altena is!” 
“Ach, jongen”, schreeuwde abo terwijl hij achter De jeppert aanrende, “al niet zo. edereen weet dat alderland niet tot het koninkrijk behoort!” 
Gelukkig voor De Njeppert rende hij net iets sneller dan Fabo, waardoor hij als eerste aankwam in een dorpje net buiten het bos van het koninkrijk waartoe hij zo graag wilde behoren. In dit mooie dorpje met de idyllische naam Zonnendal, stonden alleen maar grote, dure huizen. Op ééntje na. Dit huisje was van hout gemaakt en was wat vervallen. Hierin woonde Kees, een vriend van De Njeppert. 
Kees was juist bezig zijn kegeltechniek te perfectioneren. In plaats van de bal rechtdoor te gooien, gooide hij hem altijd op een uiterst aparte wijze met effect. Toen hij De Njeppert en Fabo zag naderen, vluchtte hij zijn huisje in en kon nog net op tijd de deur sluiten. abo’s grote harige hand was al bijna binnen! 
“Ook een oud en gammel houten huisje doet me niks”, zei abo. Hij haalde diep adem, blies krachtig uit en het huisje van Kees Flodder viel zo in elkaar. 
Kees greep zijn hippe zonnebril, pakte De Njeppert stevig bij de hand en ze renden met Fabo op hun hielen zo snel als ze konden het dorpje uit. 
Niet ver van Zonnendal lag een ander dorpje, dat de Shire genoemd werd. “Jake, help ons”, zei De jeppert. “Die sluwe abo zit achter ons aan”. iteraard liet de Hobbit zijn twee kameraden binnen. “Wat moeten we doen, Jake?”, vroeg De jeppert. “Dadelijk blaast abo ook jouw huisje om en eet hij ons op!” 
“Daarvoor zou ik niet bang zijn”, antwoorde Jake Harper. “Marton de echtvaardige heeft mij recentelijk aangesteld als zijn adviseur, mede omdat hij zoveel waarde hecht aan het behouden van tradities. Eén van de tradities hier in de Shire is het bouwen van degelijke, stenen huisjes. Hieraan zal abo nog een vette kluif hebben.” 
En daar kwam Fabo. Precies zoals de vorige twee keer haalde hij diep adem en blies hij uit. Maar er gebeurde niks! Het huisje was te stevig! Fabo probeerde het daarom nog een keer. Maar weer 
gebeurde niks. Hoe vaak Fabo ook hufte en pufte, het huisje van Jake bleef overeind. Uiteindelijk gaf hij het op en ging het bos in om daar naar eten te zoeken. 
“Hoera!”, jubelden De jeppert en Kees lodder. “We hebben abo verslagen! Maar onze huisjes zijn wel kapot. Mogen we daarom zolang bij jou blijven?” astvrij als Jake Harper was, vond hij dit geen enkel probleem. 
“Je huisje is alleen wel een beetje laag”, mompelde De jeppert. “Wij Hobbits hebben ook geen hoge huisjes nodig”, antwoorde Jake. “Maar we zijn hier tenminste wel veilig”, zei Kees. 
“Ooh, daarvan zou ik niet al te zeker zijn”, zei Jake de Kannibaal. En met mes en vork in de hand liep hij op De Njeppert af.